سیدحسین آقاسیدمرتضی-عضو هیئت علمی دانشگاه

با نگاهی به گذشته و بررسی روند انتخابات های آمریکا در ۴۲سال اخیر به راحتی می توان متوجه این نکته شد که هژمونی منتظه ای آمریکا و سیاست های کلان آن در برخورد با کشور های جهان سوم و به خصوص در منطقه خاورمیانه سیر ثابتی را داشته است و دست به دست شدن قدرت میان جمهوری خواهان و دموکرات ها صرفا مقداری در روش برخورد درباره این سیاست ها را تغییر داده است اما در صحنه ی عملی سیاست آمریکا همیشه به عنوان یک سیستم استثمارگر جهانی با رویه امپریالیستی بوده است.

چیزی که به تجربه درباره انتخابات های آمریکا مشخص شده است ایران یکی از جدی ترین مولفه های انتخاباتی برای هر جناح بوده که با شعارهایی در این زمینه سعی در جمع آوری رای داشته اند وقتی به چهل و نهمین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نگاه کنیم تاثیر ایران بر آمریکا به مراتب بیشتر از تاثیر آمریکا بر ایران است بطوریکه با عدم آزادسازی گروگان ها از سوی مجلس اول، کارتر در مقابل رقیب خود به شدت شکست خورد و یا حتی در دوران ریگان نیز رسوایی ایران گیت بر روی روند انتخابات آن ها تاثیر مهمی گذاشت.

 هرچند اثر گذاری آمریکا به عنوان یک ابرقدرت بر تمامی کشورها غیرقابل انکار است اما تصور اینکه نتیجه انتخابات در آمریکا بر سرنوشت یک ملت تاثیر نهایی می گذارد یک اشتباه استراتژیک است.

آمریکا را باید در ظرف خودش سنجید و امید بستن صد درصد به آن موجب ضعف در سیاست گذاری ها و چشم اندازهای دولت در ایران می شود، تجربه دولت اوباما نشان داد حتی اگر دولتی در آمریکا تا میز مذاکره و امضای قرارداد بین المللی در حضور ۵کشور دیگر نیز پیش برود بازهم سیاست های کلان آن اجازه تعامل صحیح و اصلاح ساختارها و ذهنیت منفی گذشته را نمی دهد زیرا ذات سرمایه داری در هر لباسی چه بایدن دموکرات و چه ترامپِ جمهوری خواه، با پیش فرض ها و مطالبات کشور هایی مانند ایران سازگاری نخواهد داشت اما از طرفی نباید از این موضوع غافل شد که آمریکا یک ابرقدرت است و باید با حفظ آرمان ها و ادبیات معنایی یک ملت در مقابل او امتیازات لازم برای پیشبرد اهداف توسعه کشور را گرفت و ایجاد دشمنی علنی که منجر به برخوردهای جدی در منطقه شود تنها به نفع سیاست های تبلیغاتی آمریکا در جهان است؛ زیرا پیوستن به بازار های جهانی برای صادرات و واردات نیاز های کشور و تقویت زیرساخت های تولیدی و ازهمه مهم تر بازگشت ارز به داخل اهدافیست که باید در عین حفظ موضعمان با آمریکا پیگیری کنیم و در کنار مبارزه با نفسِ مسئله ای به نام استعمار و استثمار و امپریالیسم نباید از تعامل با دیگر کشورها فاصله گرفت زیرا آمریکا بدون متحدانش و در مقابل ایرانی در تعامل با جهان نمی تواند نقشه های خود را در ضربه زدن به کشور پیش ببرد.

در نتیجه امید بستن به بایدن و یا ترامپ و تلاش در جهت تعیین چشم اندازهای با وجود این دو شخص ما را از دیگر پتانسیل های سیاست های خارجی و ژئوپلوتیکی مان دور خواهد کرد. نتیجه انتخابات آمریکا هرچه باشد آمریکا در برابر حقوق ملت ایران مقصر است و طبیعتا هیچ دولتی در آنجا پاسخگوی مطالبات ما نیست زیرا رئیس جمهور و دولت نیز در آمریکا مانند دیگر کشورها صرفا بخشی از جریان قدرت هستند و کمپانی ها بزرگ صاحب سرمایه در آن جا برای حفظ منافع خود سیاست هایی را پیگیری می کنند که ممکن است با نظرات دولت مستقر در آمریکا کاملا متفاوت باشد همانطور که در روند مذاکرات هسته ای با دولت اوباما و جان کری دیدیم که عوامل گوناگونی خارج از دولت بر روند مذاکرات تاثیر میگذاشتند و دولت بعدی آمریکا نیز ناچارا مسیر گذشتگان خود را طی خواهد کرد.

شاید در بازه های زمانی کوتاهی سیگنال هایی از سوی آن ها برای رفع تخاصم داده شود و در صورت انتخاب بایدن او بخواهد راه تعامل را پیش بگیرد اما جریان های موازی قدرت در آمریکا مقابل این حرکت خواهند ایستاد و چشم انداز روشنی از بایدن نیز به علت پیوندهای عمیقش با رژیم صهیویستی دیده نمی شود.